In maart 2020 kwamen de eerste woorden van dit album op een blad terecht. Wat even een mooi meegenomen adempauze leek in een maatschappij die stilstand en rust maar moeilijk verdraagt, leek naarmate de tijd verstreek op een wereld die was vastgevroren. Eén waarin de hoop geleidelijk smolt om in een steeds verdere toekomst de losgelaten draad weer op te pikken. Maar uit het broeierig botsen van meningen en overtuigingen sprak eveneens de menselijke nood aan contact en uitwisseling: we kunnen elkaar ook recht houden met een lach en een traan. In deze context rijpte het idee om al die schrijfsels uit ‘het heetst van den ijstijd’ vast te leggen. Mijn hoop is dat een beluistering van dit album je stilletjes laat lachen of huilen uit herkenning, om dan de draad die je maar heel even losliet weer liefdevol op te pikken.